برانکو باید کار‌های سخت را به آسانی انجام دهد

 دو توقف بدون گل، پرسپولیس که خوب شروع کرده بود را از صدر جدول دور کرد... تیمی که با وجود نداشتن نفر، صدر جدول را در اختیار داشت، ابتدا در سنگباران اهواز ۲ امتیاز را جا گذاشت و جانش را برداشت و دررفت و سپس این هفته در خانه خود و در حضور هواداری که فکر می‌کرد تیمش راحت برنده می‌شود، به در بسته خورد تا حالا پدیده و سپاهان بالاتر از پرسپولیس در جدول رده‌بندی مستقر باشند و ضعف تیم برنده برانکو برملا شود.
حالا همه درباره آفت گل نزدن پرسپولیس حرف می‌زنند. ۱۸۰ دقیقه بدون گل زده خیلی‌ها را نگران کرده و منتقدان خاموش برانکو را از موضع سکوت درآورده است. از یک‌سو، دوستداران پرسپولیس نگران شده‌اند تیمی که به نفت مسجدسلیمان و استقلال خوزستان گل نمی‌زند با الدحیل چه می‌کند و از طرف دیگر، منتقدان برانکو از رو شدن دست او و اصرارش به بازی با دو هافبک دفاعی حتی مقابل ضعیف‌ترین تیم‌های لیگ برتر حرف می‌زنند، اما مسئله اصلی نه نگرانی دوستداران پرسپولیس است و نه متلک‌ها و نیش و کنایه‌های منتقدان او... مسئله اصلی این است که پرسپولیس چگونه می‌تواند این معضل را حل کند؟
از لحاظ نفر، فعلاً دست برانکو واقعاً خالی است. او همین ۱۳ بازیکن را دارد، ۱۱ نفری که به زمین می‌روند و شایان مصلح و گادوین منشا که طبق عادت تعویض می‌شوند و گاهی اوقات جواب می‌دهند و گاهی هم مثل همین دو بازی اخیر نه!
برانکو برای اضافه کردن نفر و بهره بردن از ترابی، سروش، شریفی، شیری و... باید تا نیم‌فصل صبر کند، ولی نیم‌فصل اول و الدحیل قطر را چه باید کرد؟ آن‌ها که دیگر قرار نیست تا نیم‌فصل برای پرسپولیس صبر کنند!
شاید اولین راه حل برای برانکو، خلاص کردن خودش از بازی با ۲ هافبک دفاعی باشد، البته نه در بازی بزرگ مقابل الدحیل، بلکه در همین بازی‌های معمولی لیگ برتر که نظیرش را مقابل فولاد دیدیم که وقتی کمال کامیابی‌نیا از زمین بیرون رفت، تغییر اجباری و اضافه کردن مهاجم، به نحوه بازی پرسپولیس، سرعت انتقال توپ در زمین و بالا رفتن آمار حمله‌های سرخپوشان کمک کرد. پرسپولیس از روی همان بازی می‌توانست برای بازی‌های بعدی‌اش الگوبرداری کند، اما برانکو فعلاً همان روش استفاده همزمان از کمال و نوراللهی را ترجیح می‌دهد، چون برایش گل نخوردن از گل زدن مهم‌تر است.
در محاسبات او، همین که نیم‌فصل اول را با کمترین شکست، در رده‌های بالای جدول تمام کند، کافی است تا با شروع نیم‌فصل دوم، تیمش تقویت شده دنبال حداکثر پوئن‌ها باشد و سومین قهرمانی را رقم بزند.
یک روش دیگر استفاده همزمان از علیپور و منشا و قرار دادن سیامک نعمتی و امید عالیشاه پشت سر آنهاست. استقلال یک دوره چنین روشی را با قلعه‌نویی ارائه می‌کرد. آبی‌ها به جای ۴-۴-۲، با روش ۴-۲-۴ بازی می‌کردند و البته که هر ۴ مهره تهاجمی که ۲ به ۲ پشت سر هم مستقر بودند، در کار‌های دفاعی و پرسینگ حضور فعال داشتند. برانکو اگر نمی‌خواهد قید یکی از دو هافبک دفاعی‌اش را بزند، می‌تواند این رویه را جایگزین شیوه فعلی‌اش کند.
صدالبته که تصمیم‌گیر نهایی اوست، اما یادمان باشد همیشه هم نمی‌توان امتیاز‌های از دست رفته نیم‌فصل اول را در نیم‌فصل دوم جبران کرد. برانکو بعد از مساوی با نفت مسجدسلیمان در توجیه توقف تیمش گفت: «وقتی حریف به شکل بسته بازی می‌کند، کار سخت می‌شود»، اما قطعاً هنر یکی مثل برانکو باید این باشد که همین کار‌های سخت را به آسانی انجام بدهد. او قبلاً هم در پرسپولیس مشابه این کار‌ها را انجام داده است.
حریفان پرسپولیس تقریباً دست برانکو را خوانده و با بستن راه‌های ارتباطی، علیپور تنها را از کار انداخته‌اند و در چنین شرایطی، یک تغییر می‌تواند ورق را برگرداند و راه‌های جدیدی پیش پای عناصر تهاجمی پرسپولیس بگذارد، راه‌هایی به مراتب بهتر از تعویض دائمی منشا و استفاده از شایان مصلح در خط حمله برای بهره بردن از بازی مستقیم و ارسال‌های هوایی...